Ważne, nie ważne

Miałam dodać dzisiaj rozdział, bo go wczoraj skończyłam, ale sobie pomyślałam "aaa, nie chce mi się". I to nie tylko, że  nie chce mi się tego rozdziału opublikować. Nie chce mi się prowadzić tej historii. Wprowadzając nową postać zdałam sobie sprawę, że na tą historię nie przyszedł jeszcze czas. Jest dopracowana tylko w kilku wątkach, a wiele postaci nie ma wymyślonej przyszłości i przeszłości indywidualnej.

Więc zadaje sobie pytanie po co? Jeśli mam się męczyć i męczyć was to nie ma sensu.
Potrzebuję czegoś innego, innej historii. I mam taką! Dawno, 6 lat temu zaczęłam ją pisać, ale nigdy nie skończyłam. Może teraz spróbuje? :D

Na razie poczekam na powrót weny i dobrych chęci, które ulotniły się już dawno temu, czyli w listopadzie.  Tego bloga nie usunę, dalej będę widziała, co dodajecie. Aktualnie przyznam szczerze, że wole czytać opowiadania niż książki. Z książkami teraz też mi ciężko idzie - nie potrafię żadnej skończyć.

A co do tego bloga: jeśli zdecyduję się powrócić, to wrócę i skończę Harborn. Jeśli coś mi się odmieni, wpadnę na nowy pomysł (a mam ich kilka :D ) to po prostu zmienię sobie adres bloga i Was na pewno o tym powiadomię. :D

Jeszcze wyjaśnię dlaczego: otóż sprawa prosta - studia. Mam dużo przedmiotów, na które niestety ściąg robić nie mogę, bo potem pójdę bez wiedzy na praktyki w czerwcu i jeszcze komuś krzywdę zrobię :D  Do tego doszła mi depresja poserialowa. Ten kto się kiedyś wczuł w jakiś serial to zrozumie jak to jest skończyć definitywnie z jakąś dobrą historią. Ta towarzysząca cały czas pustka i myśli krążące wokół tego serialu. Przyćmiewa wszystko, nawet najwyższe priorytety.

Na sam koniec dodam, że śmieszy mnie bezczelność niektórych ludzi. Zapraszają mnie do siebie, domagają się komentowania, a sami od siebie nic nie dadzą. Czegoś takiego nienawidzę i myślę, że większość by się ze mną w tej kwestii zgodziła.

Wam, którzy przemęczyli moją dwu-rodzajową narrację dziękuję i obiecuję być na bieżąco z waszymi opowieściami.

Weny i wytrwałości!
Pozdrawiam!