Sesja katem studentów

ღ K: Takie życie. Całe przejebane, ale się przyzwyczaiłam.
ღ D: Spoko, moje też.
ღ K: Jak jest źle to jest dobrze, bo jak jest dobrze, to jest źle gdyż nie może być dobrze tak naprawdę. 
ღ D: Tak, zgadzam się, nie rozumiem do końca, ale tak.
ღ K: Tak. Dobrze będzie wtedy, gdy już umrę, bo nic mi wtedy dolegać nie będzie. Oprócz tego, że będę martwa, ale wtedy w sumie niczym się człowiek nie martwi.
ღ D: Tak. Powiem ci, że chciałabym być znowu dzieckiem... albo już w piachu. Nic pomiędzy. 
ღ K: Co nie?
ღ D: Ten okres miedzy dzieciństwem a śmiercią jest taki krępujący i niepotrzebny. Same problemy.
ღ K: No. Kurde tylko lipa by była jakby istniała reinkarnacja i np. w następnym życiu byłabym rzodkiewką.
ღ D: No, albo czymkolwiek. Chyba, że byłabym kotem.
ღ K: Znając życie byłabym głupim kotem i rozjechałby mnie samochód. Na domiar złego źle by mnie potrącił, bo byłabym czarnym pechowym kotem i po potrąceniu umierałabym jeszcze 6 godzin. 

Kiedy dwóch studentów w czerwcu rozmawia sobie późną nocą o życiu. Nazwałam to kwintesencją mojego życia.

To była część humorystyczna mojego wystąpienia. Między innymi chciałam jeszcze pokazać światu, że tutaj jestem. Nie umarłam. Chociaż się trochę wypaliłam w pisaniu, to jedno jest dobre w tym złym. Wpadłam na nowy pomysł ze starą historią z dzieciństwa. Wymyślałam ją przez lata będąc w podstawówce i gimnazjum,  ostatnio ją dopracowałam. Na razie tylko w mojej głowie. Planuje takie opowiadanie na maksymalnie 20 rozdziałów - mam nadzieję, że to mnie trochę rozrusza i wrócę potem do Harborn, ale Harborn też zmienię. xD

W sumie jeszcze chciałam wam powiedzieć - w sumie piszę to do tych, których czytam opowiadania - że do czerwca mogę się opóźniać z komentarzami, tak na 2-3 tygodnie. Zobaczę czy wracając z praktyk będę w lepszym nastroju jak z wracania z uczelni :D

Pozdrawiam!