Jak przywiązać człowieka piżamą do łóżka

Nowy szablon na pewno rzuca się w oczy. W końcu różowy. Nie przepadam za tym kolorem za bardzo (jest znośny), ale ostatnio mam różowe wszystko. Etui, paznokcie, dwie nowe koszulki. Aż sama nie wiem jak to możliwe XD

Mniejsza o to. Słowem wstępu chciałam napisać co zamierzam. Ten blog przeznaczę na moje głupie gryzmoły. Ale mam w planach coś nowego. :D Jeszcze muszę dopracować parę szczegółów. W końcu odzyskałam trochę weny.  Za sprawą snu, ale dobre i to!


Chciałam tym postem wyjaśnić dlaczego nie dawałam znaku życia. A więc  możemy zaczynać.

MIŁE PIELĘGNIARKI.
Pierwsze dwa tygodnie praktyk to były wspaniałe dni. Młode studentki chronione przez miłą pielęgniarkę z ramienia szkoły nie czuły się źle. Choć pierwszego dnia rzuciła nas na głęboką wodę, nie narzekałyśmy. Dzięki temu przełamało się pierwsze lody i następne dni były łatwiejsze. Śmieszne jest to, że rozmowy z pacjentami były dla mnie czymś normalnym, choć gdy wracałam do domu to nie potrafiłam zachować się tak samo w stosunku do ludzi. Wtedy zrozumiałam, że mam po prostu dwa życia. Te swoje normalne i te w szpitalu.

Pani z ramienia szkoły nauczyła nas podstaw: mierzenia ciśnienia różnymi aparatami, EKG, podłączanie kroplówek, podawanie leków wlewem dożylnym, podawanie insuliny. Jednym słowem można powiedzieć: było fajnie.

NOWY ODZIAŁ
Po dwóch tygodniach zostałyśmy przeniesione na inny oddział. Przez kolejne trzy tygodnie miałyśmy być zdane na siebie. Opiekunem stała się oddziałowa, która podpisała z uczelnią kontrakt. Jednak po dwóch dniach poszła na urlop.

Zastanawiałyśmy się dlaczego przez te dwa dni oddziałowa codziennie do nas podchodziła i pytała:
- Jak tam dziewczyny? Wszystko w porządku? Nie dzieje się nic złego?
Wtedy nie rozumiałyśmy o co mogło jej chodzić. Nawet podała swój numer i mówiła aby dzwonić jak będzie się źle dziać.

WILKI W OWCZEJ SKÓRZE
Zaczęło się dwa dni po wyjeździe oddziałowej. Chyba od tego, że jedna pielęgniarka kazała dwóm moim koleżankom pilnować kobiety, aby nie wyrwała sobie wenflonu. Dziewczyny powiedziały, że nie będą tego robić, bo chcą iść na obchód i posłuchać mądrych rzeczy. Cóż, zostały zwyzywane. Tak naprawdę nie mogły im tego kazać - pilnowanie tej pacjentki należało tylko od naszej dobrej woli.

Ale potem jeszcze raz podpadłyśmy tej samej kobiecie. Inna dziewczyna, D. dostała ochrzan za to, że pacjent wrócił z badania i nikt go nie nakarmił. D. odpowiedziała spokojnie, że właśnie bada tego pacjenta lekarz, ale pielęgniarka miała to gdzieś, poszła się poskarżyć Zastępczyni - naszej zastępczej opiekunce.

Chyba od tej pory było pod górkę. Pamiętam że w ciągu pierwszych dwóch dni mieliśmy trzy trupy. Potem po dwóch dniach w naszej szafce gdzie trzymamy torby, picie i jedzenie znalazłyśmy zszywacz do trupów. Bardzo miło. Postanowiłyśmy go przestawić o półkę niżej. Po dwóch godzinach magicznym sposobem znowu znalazł się przy naszych torbach. Hah. :)

Trupy też kazały nam przerzucać xD

Pielęgniarki przestały wychodzić do pampersów. To my taplałyśmy się cały czas w gównie. Co chwila tylko słyszałyśmy: ktoś się zesrał, idźcie zmienić pampersa. Ale to nic.  Chodziły cały czas oburzone na nas i krzyczały na cały oddział, że NIC nie robimy zajadając ciasteczka i popijając kawkę. Co z tego, że odwalałyśmy najbrudniejszą robotę. Chociaż po części to była prawda, bo poza pampersami nic nie mogłyśmy zrobić. Zabraniały nam nawet zamknąć  głupią kroplówkę.  Nie raz słyszałyśmy jak mówiły, że nic nie umiemy. Jesteśmy pyskate i wredne. Do tego taką opnie zaczęły nam robić na cały szpital.

Raz zapytałyśmy się czy możemy wcześniej wyjść (oczywiście po zrobieniu pampersów). Zastępczyni ze śmieszkiem powiedziała do swoich koleżanek:
- Niech idą i tak nie mogę na nie patrzeć.
A one jej zawtórowały chichotem.

Dostałam raz zlecenie by pobawić się (tak dosłownie powiedziała zastępczyni) podnośnikiem, aby nabić czas. Jako, że nikt go nie używa (ironia naszych polskich szpitali) nie wiedziałam jak go włączyć. Młodsza pielęgniarka z uprzejmą miną pokazała mi co i jak i wróciła do zabiegowego mówiąc zastępczyni: Ale teraz dziewczyny mają zabawę.  Naskarżyła na nas, że zamiast pracować, bawimy się. Chociaż właśnie dostaliśmy takie zlecenie. Ta sama młoda pielęgniarka próbowała nas nastraszyć,że będziemy mieć problem z zaliczeniem oddziału. Użyła tych słów, nie waliła żadnych aluzji.

Nie, nie zadzwoniłyśmy do oddziałowej. Bałyśmy się że jest taka jak one.

JAK TRAKTOWAĆ LUDZI
Chociaż najlepsze było jak pielęgniarki przywiązywały pacjentów do łóżka... piżamą. Jeden sobie wyrywał sondę, drugi wenflon. Co tam, że w szpitalu są pasy dla psycholi, przywiążmy ludzi piżamą! Dosłownie. Spodniami od piżamy. Do dziś tego pojąć nie mogę jak można tak zrobić. Nie dość, że to komicznie wyglądało to chyba można było za to pozwać szpital.  Teraz wiecie co robić na przyszłość jak wasze dzieci będą niegrzeczne. Przywiążcie ich piżamą :)

Miałyśmy jeszcze kilka takich sytuacji. Na przykład że coś się stało z wenflonem - przeciekał. Kiedy zgłaszałyśmy to, odpowiedzialne pielęgniarki nie bardzo się śpieszyły do swoich pacjentów. Najpierw trzeba było zeżreć ciasto, które przyniesione zostało przez rodzinę pacjenta. Co tam, wenflon przecieka, pod skórą robi się bąbel... ważniejsze jest ciasteczko <3

OPRÓCZ TEGO ZŁEGO
Były też miłe pielęgniarki, które chciały nas czegoś nauczyć. Naliczyłyśmy dwie. I opiekunowie medyczni, którzy nam pomagali.
Kiedy przyjechała oddziałowa opieprzyła pielęgniarki. Żadna z nich nawet na nas krzywo nie spojrzała. Po prostu się bały.

Mimo wszystko przez ponad dwa tygodnie wracałam do domu wkurzona, wyżywałam się na wszystkim dookoła. Płakać mi się chciało jak myślałam, że rano muszę wrócić do tych psychopatek. Bo to nie oddział mnie denerwował, nie pacjenci (chociaż byli różni) tylko personel. Nie mogę tego pojąć jak można tak bardzo nie szanować drugiego człowieka.

Nie udało im się mnie zrazić. Wytrwam.